Strofy lubiane

[henia]

Nadzieja

Jeżeli nam się uda to cośmy zamierzyli
i wszystkie słońca które wyhodowaliśmy w doniczkach
naszych kameralnych rozmów
i zaściankowych umysłów
rozświetlą szeroki widnokrąg
i nie będziemy musieli mówić że jesteśmy geniuszami

bo inni powiedzą to za nas
i aureole
tęczowe aureole
... ech szkoda gadać
Panowie jeżeli to się uda

To zalejemy się jak jasna cholera

Andrzej Bursa

Szczęśliwego i dobrego czasu nam, na realizację tych wszystkich naszych nadziej A wtedy, to my...

[vitaminka]

.

Czas dni poświątecznych

Czas dni poświątecznych, refleksja
w uczuciu, którego nie zmienisz.
To wywiad ze sobą. To sesja.
Samotność goreje płomieniem,

lecz cierpień nie zmienia ten płomień,
nie spala i duszy nie grzeje
a iskry kieruje do wspomnień ...
Do chwil, w których nic się nie dzieje,

lecz dusza się we mnie spopiela
w bezsilność, fatalizm i złudę.
Odeszłaś, a mnie tam nie wzięłaś,
bym mógł się nacieszyć znów cudem,

co minął by nigdy nie wrócić,
utonął gdzieś w nocy nicości,
tam został. Jak piękna się uczyć,
gdy ciebie już nie ma, Przeszłości?

Gdy wkrótce wynurzy się z mroku,
z kłamliwych obietnic, Rok Nowy
a w nim poprzez wszystkie dni roku
trwać będzie Kataklizm Wrześniowy

odmiennie niż w roku trzy dziewięć
- ruinę czyniły naloty -
dziś politpoprawność* i przekręt,
by w euro przemienić nasz złoty

na miarę tej teraźniejszości,
co Naród przemiele w ruinę
i przypnie mu łatkę Ludności
pod nazwą tubylczej, nim zginie ...

... mój kraj, co się pozbył swych Synów
i Córy wystawił na sprzedaż
dziś godność nazywa przewiną,
wartością w nim hańba i bieda.

Titanic - ten rejs, ta orkiestra,
bal zdrajców, wesołość i werwa
ostatniego przytupie Sylwestra.
Bestia przyszła, odeszła Minerwa,

bo ta pani, bogini mądrości,
być nie umie bezwzględna i wredna.
Czy powróci w lat tysiąc z Przyszłości?
Bestia tubę ma, prasę i media,

w zamordyzmie ma świetne wyniki:
- Wasza Wolność i Rozum Wam kłamie!
Bierzcie więc - póki dają - srebrniki.
Rękę nadstaw ... I czoło. Po znamię.

______________________ Czartoryski Alexander________________

[vitaminka]

Jak ja się czuję

Kiedy ktoś zapyta, jak ja się dziś czuję,
grzecznie mu odpowiadam, że "dobrze, dziękuję".
To, ze mam artretyzm, to jeszcze nie wszystko,
astma, serce mi dokucza i mówię z zadyszką,
puls słaby, krew w cholesterol bogata...
lecz dobrze się czuję, jak na moje lata.
Bez laseczki chodzić teraz już nie mogę,
choć zawsze wybieram najłatwiejszą drogę.
W nocy przez bezsenność bardzo się morduję,
ale przyjdzie ranek... i znów dobrze się czuję.
Mam zawroty głowy, pamięć "figle" płata
lecz dobrze się czuję jak na swoje lata.

Z wierszyka mojego ten sens się wywodzi,
że kiedy starość i niemoc nareszcie przychodzi,
to lepiej się zgodzić ze strzykaniem kości
i nie opowiadać o swojej starości.
Zaciskając zęby z tym losem się pogódź
i wszystkich dookoła chorobami nie nudź!

Powiadają, że starość okresem jest złotym,
i kiedy spać się kładę, zawsze myślę o tym...
"Uszy" mam w pudełku, "zęby" w wodzie studzę,
"oczy" na stoliku zanim się obudzę...
Jeszcze przed zaśnięciem ta myśl mnie nurtuje:
Czy to wszystkie są części, które się wyjmuje?"

Za czasów młodości (mówię bez przesady)
łatwe były biegi, skłony i przysiady.
W średnim wieku jeszcze tyle sił mi pozostało,
żeby bez zmęczenia przetańczyć noc całą...
A teraz na starość czasy się zmieniły,
spacerkiem do sklepu, z powrotem bez siły...

Dobra rada dla tych, którzy się starzeją
Niech zacisną zęby i z życia się śmieją.
Niech wstaną rano, "części" pozbierają,
Niech rubrykę zgonów w prasie przeczytają,
Jeśli ich nazwiska tam nie figurują,
To znaczy, że są ZDROWI I DOBRZE SIĘ CZUJĄ.

______________________________________ ________________

UWAGA: Autorką wiersza "Jak ja się czuję" jest nieżyjąca już Józefa Jucha,
należąca do Koła Terenowego Polskiego Związku Niewidomych w Wadowicach,
a nie - jak mylnie podawały niektóre gazety - Wisława Szymborska.

[henia]

Styczeń

jak szybko zamarza za tobą
rzeka ognia
którą płyniesz i płoniesz

lodowacieją pocałunki
i ciepła jesienna rozmowa
zamarza czyjeś serce gorące
i fotografia ledwie wyjęta z życia
już trzeszczy jak kra lodowa

przeglądasz stare listy
łzy i uśmiechy przemienione w sople

dziwisz się miejscu urodzenia
to już dla ciebie arktyka

tak nie ma rady
trzeba płonąć
i płynąć
syczącą pochodnią ciała
wciąż do przodu
rozniecając zimne
ognie wzruszeń
nie przystając
i nie oglądając się za siebie
aby nie zostać zamienionym
w słup lodu

Józef Baran

[vitaminka]

Uśmiechem witaj dzień

Uśmiechem witaj dzień
Choć jest czasami smutny.
Uśmiechem go przywitaj,
A będzie mniej okrutny.
Uśmiechem witaj dzień
Choć nie najlepiej wróży,
Uśmiechem go przywitaj
Bo już się nie powtórzy.
Uśmiechem witaj dzień
Co właśnie się zaczyna,
Uśmiechnij się do niego,
Choć wczesna jest godzina.
Uśmiechem witaj dzień
Zanim napijesz się kawy
Czule do niego uśmiechnij się
A będzie ci łaskawy.
A gdy słoneczko zajdzie już
I zmrok zagości wszędzie,
Z nadzieją go pożegnaj, że
Następny lepszy będzie.

_________________ Bożena Szeląg_________

[henia]

Styczeń

Śnieg odmienia ulice i odmienia życie.
Moje życie oplatają cienie,
to nie wiatr wraca o świcie,
lecz Ty i milczenie.

Sekundy i minuty spadają obok mnie.
Są ciężkie tak jak słowa i białe tak jak śnieg.
Wirują przed oczami, topnieją w mojej dłoni,
wiem, że jesteś tuż obok i oczy mi osłonisz

od wiatru i od dni
od tego, co wciąż boli,
od lęku, co się śni
i obudzić się boi.

Wędruję już ciszej i wolniej.
Moje serce bije spokojniej.
Idę zawsze obok Ciebie,
jak piosenka i sny.

Uczę się ciszy od śniegu.
Głębi się uczę od milczenia.
Uczę się od kropli wody
jak dotykać kamienia

Nadziei się uczę od końca.
Od początku uczę się wiary.
Cienia się uczę od słońca
piosenki od gitary.

Tęsknię zawsze za Tobą jak ptaki
tęsknią za drogą, co je czeka.
Ufam, że dajesz mi tajemne znaki,
że kochasz mnie nawet z daleka.

Janusz Kukuła

[vitaminka]

Jak śnieżne kwiaty

Kapryśna zima zmienia koloryt,
brzask otulony w białawą suknię,
na wietrze krąży płatek niesforny,
by osiąść niżej, jest za leciuchny.

Świat rozjaśniony śpi w lekkim puchu,
rankiem muśnięty różami zorzy,
a we mnie tyle dla ciebie uczuć,
ile gwiazd śniegu styczeń rozłożył.

Więc lekkość bytu świtem ogłaszam,
nostalgia puka, choć jej nie proszę,
czasami nastrój figle mi płata,
dziś chcę radości z rozwianym włosem.

Zanim w pejzażu znów szaroburym
srebrzystej szadzi zabraknie attyk,
najczulszym słowem chcę cię przytulić,
jak śnieżne kwiaty, tak delikatnym...

____________________________Ewa Pilipczuk______________-

[henia]

Miałam opory czy burzyć tę cudowną atmosferę, stworzona tu przez P. Ewę i jej dzieło, ale mam przymus podzielić się przemyśleniami jednej z moich ulubionych - Anny Kajtachowej:

****
Im mocniej wbijają się
w swoją prawdę
w swoją prawdę wierzą
tym słabiej widzą
prawdę innych
nosi się bowiem swoją prawdę
jak bandaż na ranie
i tylko krwawiąc
się od niej odrywa

Jaki jest zatem sens
głoszenia tolerancji?

Anna Kajtochowa

Dobrej soboty nam wszystkim

[vitaminka]

Każde słowo można na swój sposób interpretować, słowo tolerancja również

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Tolerancja Polaka

Toleruję i szanuję, co nie znaczy, że wariuję.
Demokratą Polak bywa i zna tolerancji skutki,
przychylności swej nie skrywa, w głębi czuje
i tak do dziurawej wsiada łódki.

Z góry wiemy co to będzie, gdy na wierzbie są
żołędzie,
przyszłość znamy, wizje mamy,do historii
zaglądamy,
tam przed szkodą Polak głupi,a po szkodzie
zawsze w błędzie,
jak to będzie w tym obłędzie, przecież wszyscy
się kochamy.

Tolerancja to jest nasza, a wam z Uni nic do tego,
my zasady swoje mamy, znachor leczy nam
chorego.
Nas odmienić będzie trudno,bo my przecież
pępkiem świata,
by nie żyło się nam nudno, więc rozłóżmy to
na lata.
------------------------------------------------Autor: globus---------------

[henia]

***

I zapyta Pan:
co uczyniłaś z życiem swoim?

O Chryste - miłowałam nieprzyjacioły moje
O Jahwe - nienawidziłam przeciwników swoich
O Buddo - szukałam w stworzeniach i roślinach śladów Twoich
O Allachu - wieczne światło płonęło w myślach moich

A w ogóle
to tak po prostu
usiłowałam być
człowiekiem.

Anna Kajtochowa